Een huis kopen in Italië is niet altijd rozengeur en maneschijn. Dat er illegaal verbouwd is en dat dit eerst gelegaliseerd dient te worden, is meer regel dan uitzondering, dus daar weten we wel raad mee. Maar soms… soms heb je blijkbaar ook wispelturige en heetgebakerde verkopers. Beheers je de taal niet, dan mag je blij zijn dat je wordt ondersteund door een aankoopbegeleider die opkomt voor jouw rechten. Een verhaal uit de praktijk.

Een appartement met uitzicht

Antonella: “Er is altijd wel wat bij een verkoop, maar dit dossier was moeizaam en nogal curieus… Ik heb het niet over onze opdrachtgever, maar wel over de verkoper.

Wat was er aan de hand? Na overeenstemming over de prijs, hebben we een compromesso, voorlopig koopcontract, opgesteld. Hierin hadden we de voorwaarde opgenomen dat de caparra, borgsom, op de rekening van de notaris zou blijven staan totdat de akte gepasseerd was. Dit geeft de aankopende partij, onze opdrachtgever dus, zekerheid dat afspraken worden nagekomen. Normaliter gaat de caparra na het tekenen van het voorlopig koopcontract namelijk rechtstreeks naar de verkoper. Als er nog een of ander rechtgezet moet worden, doen wij dat dus bewust via de notaris.

Voorwaarden in voorlopig koopcontract

De verkoper tekende deze compromesso blijkbaar zonder het goed te hebben gelezen. Diens makelaar had het blijkbaar ook niet goed doorgenomen. Gevolg was dat de verkoper enorm boos was dat de borgsom niet direct werd overgemaakt na het tekenen van dat voorlopig koopcontract.

Een andere voorwaarde die we hadden opgenomen, is dat er een officieel rapport moest komen van conformiteit. Zo weet je zeker dat de verbouwing is gelegaliseerd en dat de feitelijke staat overeenkomt met wat in het kadaster staat. Mensen kunnen immers vanalles beweren, maar je wil het gewoon echt zwart-op-wit hebben.

Het bleek dat er toch een kleine aanpassing moest komen. Daar baalde de verkoper van, ook al had hij het aan zichzelf en aan zijn eigen makelaar te wijten dat de aanpassingen aan het appartement niet al gelegaliseerd waren.

Het zorgde ervoor dat de verkoper zijn hakken in het zand zette. Om hem tegemoet te komen, hebben we, in overleg met onze opdrachtgever, de borgsom vrijgegeven nadat uit het gemeentelijk rapport bleek dat alles op orde was. Eind goed, al goed, zou je denken. Maar niet bij deze man…

Meubels ter overname

De verkoper had op enig moment bij de bezichtiging, buiten mij om, aan de kopers gezegd dat ze de meubels mochten hebben als ze dat wilden. De kopers lieten mij weten alleen belangstelling te hebben voor de huiskamer en keuken. Dat zinde de verkoper niet. Die kwam plots met een flinke vraagprijs op de proppen. Onze opdrachtgever vond die in geen verhouding staan met de staat van de meubels en keuken. En zag dus van overname af.

Een domper op de feestvreugde

De verkoper was dusdanig gepikeerd dat hij vervolgens niet zelf aanwezig wilde zijn bij het ondertekenen van de akte. Dat liet hij over aan zijn broer. Die kreeg een volmacht én was  advocaat. Hij liet zich vergezellen door een andere advocaat met kennis van het notariaat. Zo wilden ze imponeren.

Het bleek een boel poeha om niets. Volstrekt onnodig bovendien, want alles was keurig volgens de wet geregeld. Je kunt je voorstellen dat de hele heisa de blijdschap van de kopers om de sleutels in handen te krijgen, flink overschaduwde. Een domper op de feestvreugde. Hier bleef het echter niet bij…

De kinderachtige pesterijen van de verongelijkte verkoper gingen door. Hij liet alle nutsvoorzieningen afsluiten zonder, zoals gebruikelijk is bij overdracht, te laten weten via welke maatschappij die voorzieningen werden afgenomen. Omzetting wordt op die manier heel tijdrovend en ingewikkeld. Gelukkig stak een buurman de helpende hand toe. Het Nederlands gezegde ‘Beter een goede buur dan een verre vriend’ bestaat gelukkig ook in Italië: un buon vicino è meglio di un amico lontano.”

Achteraf hoorden we dat de verkoper zelf slechts korte tijd van het appartement heeft kunnen genieten omdat zijn vrouw kort na hun aankoop was overleden. Het appartement stond vervolgens vijf jaar leeg; de meubels waren weinig gebruikt. Mogelijk was de verkoop om die reden extra pijnlijk. Zijn 75-jarige moeder bleek uiteindelijk degene te zijn die het appartement leegruimde…"

Mocht u nog twijfelen over het nut en de meerwaarde van een aankoopbegeleider, dan is die hopelijk bij beze weggenomen. Neem contact met ons op als u onze ondersteuning kunt gebruiken.